پیام شیعه | Shia

حدیث سفینه که آنرا شیعه و سنی از پیامبر اکرم (ص) متواتراً نقل کرده اند ، به جایگاه والای اهل بیت عصمت و طهارت در عالم آفرینش اشاره دارد که در طوفانهای جهل و گمراهی ، ضلالت و تباهی ، هیچ راه نجاتی برای امت پیامبر (ص) و هر انسان آزاده ای نیست ، مگر پناه بردن به اینان که به منزله ی کشتی نجات و نوح دوران می باشند.

به منظور اجتناب از تطویل کلام از نقل حدیث مذکور از طریق شیعه ، خودداری و تنها به نمونه هایی از منابع اهل سنت که به این حدیث اذعان شده ، اکتفاء می نمائیم :

1-    فخرالدين رازى در تفسیر کبیرش ( مفاتیح الغیب ) ، حدیث سفینة را در مورد اهل بیت (ع) اینگونه از پیامبر اکرم (ص) نقل کرده است

إنه صلى اللّه عليه و سلّم قال:  (( مَثَل أهلِ بَيتي كَمَثَلِ سَفِينَة نُوحٌ مَن رَّكِبَ فِيها نَجَا )) مفاتيح الغيب، ج‏27، ص:    596

تفصیل بحث در ادامه مطلب

شرح غزل در ادامه مطلب

قال رسول الله (ص) : الْمُومِنُ مِرآةُ الْمُومِنِ  ( بحار الانوار،61 ، 235 )

(( وایضاً همین عبارت از آقا امیرالمومنین در کتاب شریف تُحَفُ العُقول ( ص 171) روایت گردیده است. ))

ما حدیث شریف فوق را ذیلاً از دو منظر عرفانی و اخلاقی شرح و تفسیر می نمائیم :

الف : شرح عرفانی و ولائی حدیث :

بدانکه یکی از اسامی خداوند سبحان ( اَلْمُؤْمِن ) می باشد .

1. هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ ﴿آیه 23 حشر﴾

همچنین ، اسم مومن ، به انسانی اطلاق می گردد که نور ایمان در آئینه ی دلش تابیده و در سیر و سلوک به سرمنزل خورشید حقیقت ، همه ی غبارهای تعیناتش ، بحکم ( مَحوالموهوم ) از صحیفه ی وجودی او ، رخت بربسته و به تعبیر قرآن کریم :

الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَٰئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ ( آیه 82 انعام ) به مقام فنا و ( امن ) رسیده است .

انسان مومن در چنین حالی از قهر و غضب الهی رسته وعبارت ( یا امان الخائفین ) نشانه ای از این رهیافت می باشد ، دیگران نیز از شَرِّ او در امان می باشند .

شرح تفصیلی در ادامه مطلب

1. حقيقت انسان نه مذكر است نه مونث بلکه حقیقتِ انسان به انسانیت و روحِ متعالی اوست که از مَنظرِ قرآن ، زن و مرد از یک جنس ، آفریده شده اند.                                   

                            (( فاطِرُ السَّمواتِ وَ اْلاَرْضَ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ اَنْفُسِكُمْ اَزْواجاً. )) (شورى/11)

(( آفريدگارِ آسمانها و زمين (خداست) که او براى شما مردان از جنسِ شما ، همسرانى بيافريد. ))

2. جایگاه والای زن ایجاب کرده که در قرآن کریم ، سومین سوره که از سوره های مُفصلات ( طولانی ) می باشد ، به زن ( نساء ) اختصاص یافته است .

3. متاسفانه کسانیکه از آشنائی لازم به علومِ قرآنی و ادبیاتِ عرب ندارند ، می پرسند که چرا اغلب خطاب های قرآن ، مردان هستند ؟ !
این برداشت ناصحیح از ظواهر قرآن ، ناشی از نا آشنا بودن با مختصات زبان عربی است.در زبان عربی وقتی بخواهند جمعی، که همه از زنان هستند را مخاطب قرار دهند از ضمایر و اسم‌های اشاره و دیگر خطابات مؤنث استفاده می‌کنند، اما اگر جمعِ مورد نظر، مرد باشند یا مردان و زنان همه با هم مورد خطاب قرار گیرند، از ضمایر و خطابات مُذکر استفاده می‌شود.

بنابراین در اکثر مواردی که در قرآن از خطابات مذکر استفاده شده است، زنان و مردان همه با هم مورد نظر خداوند می باشند و کلماتی مانند «المؤمنین»، «الصالحین»، «المستغفرین» و «الحامدون»، هم شامل مردان است و هم شامل زنان.
 

ادامه مباحث در ادامه مطلب

تفسیر ولائی و روائی قرآن ( آیات الولایه )
 

(( وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا )) ( به خورشید و گسترش نور آن سوگند ) ﴿الشمس‏، 1﴾

وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلاَهَا ( قَسَم به ماه در آن هنگام كه پشتِ سَرِخورشید درآید ) ﴿الشمس‏، 2﴾

طبق روایات وارده از طریق شیعه و سنی ، منظور از خورشید  (  پیامبر ) و از ماه ( علی ) می باشد. البته برابر روایاتِ شیعه ، تأو یلِ ( وَالنَهارِ اِذا تَجَلّی ) ظهور امام زمان (عج) است ، در روایاتِ اهلِ سنت ، ( وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها ) به بنی امیه تأویل گردیده است .

 ما در این زمینه به برخی از از روایاتی که حاکم نیشابوری ( حنفی ) نقل کرده اشاره می کنیم:

عن ابن عباس في قول الله تعالى: وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها قال(هو) رسول الله ص  وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها قال: (هو)علي بن أبي طالب  وَ النَّهارِ إِذا جَلَّاها قال: الحسن و الحسين  وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها قال: بنو اُمَيَّه .

ابن عباس في قول الله تعالى :

وَ الشَّمْسِ قال: هو النبي ص  وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها قال: (هو) عَلي  وَ النَّهارِ إِذا جَلَّاها قال: الحسن و الحسين  وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها قال: بنو اُمَيَّه  ( شواهد التنزيل لقواعد التفضيل، ج‏2، ص: 434 )

شرح تفصیلی در ادامه مطلب